Gdzieś bardzo daleko
na skraju tego świata
w maleńkiej chatce mieszka
Słoneczna Małgorzata.
Jej piękne rude włosy
sięgają aż do ziemi,
jej skóra jak diamenty
przez cały dzień się mieni….
Suknię złotą z jedwabiu
codziennie rano wkłada
gdy świta – budzi słońce
choć to jest trudna sprawa…
„Słoneczko! Wstawaj wreszcie
ciągle snu Ci za mało!
Przegoń te wielkie chmury
bo będzie dziś padało.”
Słońce wolno otwiera
swe wielkie złote oczy.
„Ach…. to ty Małgorzato
promyczku mój uroczy…
Tak cudnie mi się spało
tak cudnie sobie śniłem…
przez całą noc z gwiazdkami
po niebie się goniłem.”
Słoneczna Małgorzata otwiera
kufer wielki
wyciąga złoty grzebień
i złote pantofelki.
Promienie słońca czesze,
splątane-rozplątuje.
Słońce się do niej śmieje
bo bardzo ją miłuje….
Zakłada pantofelki
Słoneczna Małgorzata
i cały dzień wędruje ze słońcem
na skraj świata…..
